फुजाङनिम अर्थात बिरालो हाकिम
नयाँ कम्पनीका नयाँ कुरा धेरै छन् । मान्छेहरु सबै नयाँ नयाँ छन् । गोरो अनुहार, चिम्सा आँखा, मध्यम हाइटका धेरै कोरियन छन् । ती एक छिनमा परिचित हुन्छन् । छिनमा ती परिचित झै अरु नै अपरिचित आइ पुग्छन् । अघि मान्छे नै भनेर बोल्यो अरु नै पो पर्ने । समस्या त्यतिमै सकिदैन । तिनका नाम पनि भुसुक्कै बिर्सन्छु । कति अप्ठ्यारा नामहरु छन् । छङसुयन, जोयोङमीन, जोख्यानमीन । यस्ता नाम उस्तै सुनिन्छन् । कुन मान्छे कुन नामको थाहै नपाउने ।
सजिलो उपायका लागि दाइ भनिदिन्छु । होइन मलाई मेरो नामले नै बोलाउनु । उनीहरु धेरैले भन्छन् । म उनीहरुलाई तिम्रो नाममा झुक्केको झुक्केकै गर्छु त्यही भएर यसो भनेको भनेर भन्न पनि सक्दिन । अनि पुरै बिग्रेको बंग्ररासमेत देख्ने गरि हाँसी दिन्छु । अनि काम परे दाइ नै भन्दिन्छु ।
कोरियन भाषामा सम्मानपूर्बक बोल्दा ‘नीम’ लगाएर बोलिन्छ । साहुजी वा मालिकलाई ‘साजाङनीम’ । साहुकी श्रीमती ‘सीजाङनीम’ । म्यानेजर वा सो जस्तै काम गर्नेलाई ‘छमुनीम’, ‘इसानीम’ आदि इत्यादी । अहिलेको नयाँ कम्पनीमा पनि सबै छन् । ती ठूला मान्छे हुन् । हामी कामदारसँग तिनका कामकुरा खासै पर्दैन । त्यसैले तिनलाई कहिले कही भेट्दा एकसय बिस डिग्री झुकेर ‘आन्याङहासेयो’ भने मात्र हुन्छ ।
नेपालमा कोरियन भाषा पढाउने मास्टरले अभिभादन गर्दा सम्मानित मानिसलाई पैतालिस डिग्रीमा झुकेर गर्नु भनेर पढाकाथे । तिनी कोरिया आएका थिएनन् शायद । त्यसैले तिनको तरिका नेपालमै बस्यो । त्यतै हावामा उड्यो । यता त हामी बिदेशीले सके एक सय पैतालिस डिग्रीमा झुक्ने बानी नै रहेछ । कसैले अलि कम झुके ‘सेक्या’ भन्छ रे । ‘सेक्या’ हुनु भन्दा त झुक्नु ठीक । झुकि दिन्छु म पनि ।
हामी सबैलाई काम अह्राउने, गाली गर्ने, परि आएको अप्ठ्यारा सजिला सुन्ने हाकिम छन् । नाम थाहा छैन । सबैले फुजाङनीम, फुजाङनीम भन्छन । तिनलाई भने पाँच कोष टाढा देखे पनि चिन्छु होला । ती हाम्रो बडे हाकिम हुन् । बडे हाकिम बिचित्रका छन् ।
हाइट झन्डै छ फिट होला । ज्यान भन्नुको मात्रै छ । एक झोक्का हावा कस्सेर आयो भने पनि उडाउला कि भन्ने । उमेर पचास पुग्नै लाग्यो रे । अबिबाहित छन् । आफन्त कोही छैन रे । कम्पनीमै बिहान सात बजे आउँछन् । रातको दस बजेसम्म बस्छन् । तिनलाई देखेर लाग्छ ज्यान नै नभए पछि हाइट पनि बेकार रैछ । केही बोल्न परे अनुहारमा पहिले ‘एक्प्रेसन’ दिन्छन् । हाँस्छन् अनि पेटदेखि बल लाएर बोल्छन् ।
बिहान कम्पनीमा जाँदाजाँदै हाँसेर बोल्यो भने केही काम अह्राउदै छ भन्ने अर्थ हुन्छ । त्यो पनि फ्रि टाइममा । काम नपरेको दिन झुकेर अभिभादन गर्दा ऊ पनि अलि कति झुक्छ र चुपचाप बस्छ । केही मिटिङ बस्नु पर्यो चिया खाने बेला छान्छ । कामदारसँग उसको कुरा राख्छ । निर्णय सुनाउँछ । बस त्यति हो कामदारका कुरा सुन्दैन । पहिले नै ‘आरस्स’ भनिदिन्छ ।
मलाई कोरियन भाषा राम्रो आउँदैन । त्यसको फाइदा मलाई नै छ । त्यसले भनेको गाली बुझ्दै बुझ्दिन । त्यसैले ऊ मसँग एउटा एउटा अंग्रजी शब्द भनेर कुरा गर्छ । उसको अंग्रजी उच्चारण पनि म बुझ्दिन ।
एक दिन म चिया खाने समयमा सुस्ताउँदैथेँ । ऊ मेरो छेउमा आएर हाँस्यो ।
‘पेक ।’ यसो औलाले केही देखाउँदै भन्यो । मेरो छेउमा पानीको बोतल थियो । त्यही मागेछ कि के हो ? त्यही उचाले ।
‘आनियो ।’ कोरियनमै भन्यो ।
फेरी थप्यो । ‘पेक ।’ हातले औल्यो । मैले ‘पिक’ अर्थात उचाल भनेको होला भन्ने सम्झिएँ ।
अब के उचाल्नु ? छेउमा सानो काठको मुग्रो थियो । होइन मुग्रोलाई कोरियन भाषामा पेक भन्छन् के हो ? त्यही सोचेर मुग्रो हो भन्ने भाबमा देखाएँ ।
उसले त्यो पनि होइन भन्यो ।
अब के दिनु ? वरिपरि केही छैनन् । मागेको के हो थाहा भएन ।
मैले थाहा नपाएको देखेर ऊ पेट देखि नै एक्सप्रेसन दिएर हाँस्यो । अनि फोहोर फाल्ने गरेको प्लास्टिक देखायो । थुक्क अघि देखि त ब्याग पो भनेको रैछ ।
काम लगाउने तरिका पनि गज्जब छ । कोरियाको मौसम एक दिनमै आकाश जमिनको फरक हुने । अघिल्लो दिन गर्मीले भतभती पोलेको । भोली बिहान जाडोले जाकेट लाउन पर्ने । त्यसरी जाडो भएको दिन । कम्पनी काम सुरु हुनु पहिले सबै जना जम्मा भए पछि उसले जाडो बढेकोले काम गर्ने ठाउँलाई प्लास्टिकले कभर गर्ने कुरा सुनायो ।
जाडोको बेला न्यानो हुने सम्झेर सबैले एकै स्वरमा हुन्छ भने ।
बेलुकी काम सकेर घर जाने बेलामा प्लास्टिक बोकेर ऊ तयार थियो । थाकेको ज्यान भए पनि सबैले दुई घन्टा जति काम गरे । भोली पल्ट न्यानै भो । सबै कामदार खुशी भए ।
दुई दिन जति पछि घाम लाग्यो । माथिको जस्तासँगै प्लाटिक तातेर भित्र बस्नै नसक्ने भो ।
‘प्लास्टिक खोलौ ?’ साथीहरुले बडा हाकिमलाई सोधनी गरे ।
‘हुदैन ।’ उसले ठाडै भन्यो ।
‘प्लास्टिक हाम्रो लागि हो । हामीलाई नै गर्मी भए पछि साइड साइडबाट खोल्छौ । फेरी जाडो भए पछि लगाउँछौ ।’ साथीहरुले जोड गरे ।
‘हुदैन । त्यो प्लास्टिक तिमीहरुका लागि होइन । त्यो त मेसिनको सुरक्षाको लागि हो । तिमीहरुले त जाडोको बेला जाकेट लाका छौ । गर्मीको बेला फुकालेको छौ । यो प्लास्टिक पनि मेसिनको जाकेट हो । अब अर्को गर्मीमा खोल्ने ।’ उसले कुरा टुङ्ग्यो ।
हिजोसम्म आफ्नो लागि भनेको प्लास्टिकको यर्थाथ बुझे पछि साथीहरु छाँगाबाट खसे । गर्मीमै काम गरे । जे गर्छ पैसाले गर्छ ।
साथीहरु उसलाई बिरालो बिरालो भन्छन् । ऊ बेला न कुबेला लुसुक्क थाहै नदिइ आउँछरे । त्यसैले नाम त्यस्तो राखदेका रे । हाकिम बिरालो ।
एक दिन रातको काम थियो । दिनमा राम्रो निद्रा परेन । त्यसको असर राती काम गर्ने बेला निद्रा लाग्ने नै भो । बिकल्पमा के गरुँ के गरुँ ? यसो युट्युब हेरेको । भुतको फिल्म कताबाट फ्याट्ट आयो । बिस्तारै हेर्दै गरेँ । निद्रा हराउँदै गयो । भुतको फिल्मको असरले डर बढ्दै गयो । कताबाट काम गरेकै ठाउँमा भुत आउँछ मनमा डर बढ्दै थियो ।
आँखा मोबाइलतिर हात कामतिर गर्दैथँे । मधुरो मधुरो मछिल्तिर केही उभिए जस्तो लाग्यो । डर झन् बढ्यो । यसो डराएर हेर्न खोजेँ । सेतो सेतो धमिलो देखेँ । डरले मुटु ढुक्क फुल्यो । दिउँसो कम्पनी भरि मान्छे हुन्छन् । बत्ति पनि बढि नै बालिन्छ । उज्यालो पनि बढि नै हुन्छ । राती मान्छे तीन जना मात्रै हुन्छन् । बत्ति पनि थोरै मात्रै बालिन्छ । एउटा साथीले अर्कोलाई देख्नै मुस्किल । जे पर्ला म फनक्क फर्किएँ ।
बिरालो हाकिम पो मलाई हेरेर बसेका रैछन् । मैले डराउँदै बंगरा देखाउँदै हाँसे ।
