यथार्थमा दशैँ

कविता/
सोँच्छु
बूढो हुँदै जानू भनेको
बिगतहरु खात् लाग्दै जानू रैछ
दिमागको आल्मारीमा
जसरि छ घरमा पढ्दै राखेको
किताबहरुको चाङ

सानोबेला
दँशै आउँथ्यो
बोकि ल्याउँथ्यो उमङग एकाबिहानै घामले
उफ्रिन्थ्यौँ न्यानोपनमा
बाख्रापाठा सँगै
चाहिन्थ्यो नयाँ लुगा
खानु त उस्तै हो
लाग्थ्य‍ो घरको अगेना माथि धेरै झुण्डियोस् मासु
बाबाले दक्षिणा धेरै दिउन् पैसा
खुवाउन् आमाले मिठोमिठो परिकार पकाएर
आमालाई झिँजाउने मौका खुब थियो
सताउँथ्यौँ बेस्सरी
माकुराका बच्चाहरुले झिँजाउँछ कसरी आमालाई

सबै पुराईदिनुहुन्थ्यो बाले आमाले
नपुगेर कै रोएर माग्नु परेन
खेल्नलाई, खानलाई अनुमति मागिएन
जे जे भन्यो तै तै पाउने भएर होला
सायद भनियो सम्पुर्णतालाई दशै केटाकेटीमा

अहिले,
उमेरले मध्यान्तर नाघिसक्यो
पश्चिम क्षितिज उक्लँदैगरेको घाम झैँ
समय अनुकुल, प्रतिकुल बन्दै चुनौती दिईरहन्छ
जिन्दगीलाई
हरेक बर्ष आउँछन् दशै र तिहारहरु
तर अचेल आउँदैन त्यो केटाकेटीको दशैँ
बरु ठिक उल्टिएर आउन थालेको छ
म सानो हुँदाका मेरा बा आमा
ठिक मै भएको छु अचेल
र थुप्रै लालाबाला प्रति छ मेरो जिम्मेवारी
फुकाईदिनु छ उनिहरुलाई
खुसिका पोकाहरु
उमङगका लट्टाईहरु
र सजाईदिनु छ आगनमा दशैँ
जसरि मेरा बा आमाले
मेरो लागि गर्नुभएको थियो

मलाई लाग्थ्यो
म जत्तिकै बा आमा पनि खुसि थिए होलान् त्यो दशैँमा
तर होईन रहेछ
आाफ्नो रहरबाट टाढै रहेर पो
ल्याउनुपर्दोरैछ घरमा दशैँ नानीहरुलाई
सन्तानको ओठओठमा
खुसि बाल्नको लागि
आफु जल्नुपर्नेरहेछ तेलमा लिपिएर दीयो
कति चाँडै दगुरेर आयो समय
र सिकाएर भाग्यो तै बाटो
दशैँको बास्तबिकता
केटाकेटीको रहर
र बा आमाको बाध्यता ।
खोटाङ
हाल- दक्षिण कोरिया