दक्षिण काेरिया र म
परदेशकाे जीवन बिचित्रकाे हुन्छ । अर्लामकाे आवाजसँगै उठ् । अनुहार पनि राम्रोसँग धुन नपाई हतारहतार केही खाऊँ र काममा जाऊँ । थकाइ नमानी हप्ताभरि उहीँ कम्पनीकाे ड्रेस लगाएर रातदिन नभनी काममा जाेतिनु पर्ने बाध्यता । काेठामा साथीलाई डिस्टर्ब हाेला कि भनी अपनाउनु पर्ने अतिरिक्त सतर्कता । मेसिनजस्ताे जिन्दगी । खालि काम, काम अनि काम । काम सकियाे , सम्बन्ध सकियाे । कसैलाई कसैकाे मतलब समेत हुँदैन ।
केही दिनअघि एकजना दाइकाे बिदाई कार्यक्रम भयो । दक्षिण काेरियाकाे झन्डै-झन्डै एकदशककाे बसाइँलाई बिटमार्दै उहाँ घर फर्किँदै हुनुहुन्थ्यो । लामाे समय बसेकाे ठाउँ , सँगै काम गरेका साथीहरुसँग छुटिँदा पक्कै पनि नरमाइलो त लाग्दाे हाे , तर घर फकिन पाउँदाकाे खुशी उहाँको अनुहारमा प्रयाप्त देखिन्थ्यो । मैले यसाे उहाँलाई हेरेँ – झन्डै- झन्डै पाँच दशक देखेका ती आँखाहरु । तिलचामले केश । प्राैढ शरीर । कुनै दिन उहाँ पनि तन्नेरी हुनुहुन्थ्यो हाेला ! आफ्नै आवश्यकता र रहरहरु थिए हाेलान् ! आँखामा रंगीन सपनाहरु सजिएका थिए हाेलान् ! के उहाँले चाहेजस्तै जीवन बाँच्नु भयाे हाेला त ? के उहाँका सबै आवश्यकता , ईच्छा , आकांक्षाहरु पूरा भएछन् ?
एभरेज नेपालीहरु निश्चित उमेर पार गरेपछि बिहेवारी गर्छन् । दुई-चार थान सन्तान उत्पादन गर्छन् । देशमा बेराेजगारी व्याप्त छ । कतै राेजगार पाइहाले पनि तलबले परिवार धान्न मुश्किल पर्छ । शासन प्रणालीहरु बदलिए पनि जनताकाे जीवनमा आर्थिक रुपान्तरण हुनसकेकाे छैन । श्रमकार्यमा भेदभाव छ । कामकाे सम्मान छैन , मूल्य छैन । कर्मचारीमा कामप्रतिकाे समर्पण भाव छैन । शासक त शासकै भए जनतामा पनि आत्म -अनुशासन र उत्तरदायित्व हराउँदै गएको छ । व्याप्त बेथिति र स-साना काम गर्न पनि ठूला नेताकाे साेर्स- फाेर्स र चाकडी गर्नुपर्ने प्रवृत्तिदेखि आजित भएर युवाहरू जिन्दगीको खाेजीमा विदेशतिर हानिन्छन् । विदेशमा अनेकौं हन्डर ठक्कर खान्छन् । कठाेर काम गरेर काेही स-शरीर धन कमाई फर्किन्छन् । काेही उतै हराउँछन् त काेही बन्द बाकसमा कहिल्यै नउठ्ने गरी फर्किन्छन् । यहीँ हाे एभरेज नेपालीहरुकाे नियति ।
*****
सानै छँदा एकदिन ठूलाे आवाजमा आकाशमा उडिरहेको जिनिसलाई देखाउँदै मैले आमालाई साेधेकाे थिएँ – आमा त्याे के हाे ?”
“त्याे हवाइजहाज हाे ,”आमाले मतिर हेर्दै भन्नुभएको थियाे “, त्यसमा मान्छे चढ्छन्।”
आमाकाे जवाफ सुनेर म छक्क परेकाे थिएँ। त्याे हवाइजहाज नामक जिनिस कसरी उड्छ हाेला ! त्यसमा कस्ता मान्छे चढ्छन् हाेला ! फेरि त्याे जिनिस कहाँ जाने हाेलान् ! म निकै जिज्ञासु बनेको थिएँ । आमाले मेराे अनुहारको भाव बुझ्नु भएकाे थियाे । आफ्नो दाहिने हत्केलाले मेराे निधार सुम्सुमाउँदै भन्नुभएको थियाे – चिन्ता नगर् । ठूलाे भएसी मेराे छाेराे पनि चढ्ला !”
म गजक्क परेकाे थिएँ । आमाले मलाई आफ्नो छातीमा टपक्क टाँस्नु भएकाे थियाे । बर्षाैपछि आज म त्यहीँ हवाइजहाज नामक जिनिसमा चढ्न गइरहेको थिएँ । तर, विगतकाे त्याे उत्सुकता ममा थिएन ।
त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलकाे वातावरण उराठ एवं उराठलाग्दाे थियाे । उफ् ! हामी कामदार निर्यात गर्ने देशका बासिन्दा ! बाआमाकाे अनुहार मलिन थियाे । मलाई राताे खादा ओडाउँदै बाआमाले दशैमाझैं फररर आशिर्वाद दिँदै भन्नु भाे,” कसैकाे नजर नलागाेस् ! दैव सधैं दाहिना रहून् ! चिताएका सबै कुरा पूरा हाेऊन् ! सबैकाे भलाे गर्नू बाबै !,” बाेल्दाबाेल्दै आमाका आँखा सररै रसाए ।
” आमा त जम्मै राेकाे राेयै हुनुहुन्छ । अब नरुनुस् के ।,” दिदीले मेराे शिर सुम्सुमाउँदै फेरि आमातिर हेर्दै भनिन् , ” भाइ यति ठूलाे भैसक्याे । आइहाल्छ नि एक/दुई बर्षपछि । म छँदै छु त हजुरहरुसँग ।”
” हुन्दे !,” आमाकाे रुन्चे स्वर सुनेँ,” तिमीहरु जतिसुकै ठूला भए पनि हाम्रा लागि त साना हाै । एकदमै साना । आँखाका नानी जस्ता ।” आमाले सारीकाे सप्काेले आँसु पुछ्नु भाे । बा शिरमा आयातीत ढाकाकाे टाेपी मिलाउँदै हुनुहुन्थ्यो । दिदी भने अन्तिमपटक सेल्फीकाे तरखरमा थिइन् । पालैपालो बाआमा र दिदीलाई ढाेगेँ । आँखाभरि सप्तरङ्गी सपना र मनभरि विछाेडकाे पीडा लिएर दक्षिण काेरियाका लागि प्रस्थान गेटतिर लम्किएँ ।
ईपीएस मार्फत दक्षिण काेरिया जाने युवायुवतीहरु कालाे ज्याकेट र राताे क्याप टाेपीमा सझिएर लामबद्ध थिए । उक्त दृश्यले तत्कालीन नेकपा माओवादीले प्रतिक्रियावादी राज्यव्यवस्थालाई ध्वंस गर्दै नयाँ जनवादी राज्यव्यवस्था स्थापना गर्ने मूल नाराका साथ सुरु गरेकाे सशस्त्र संघर्षमा हाेमिएका युवायुवतीकाे झल्काे दिन्थ्याे । फरक यत्ति थियाे -तत्कालीन युवायुवतीसँग हातहतियार , बन्दुक , गाेलीगठ्ठा थिए । अहिले यी युवायुवतीसँग भने हातमा हरियो पासपोर्ट थियाे । करिब पाँच सय कामदार बाेकेर हवाइजहाज उड्याे , अन्धकार आकाशमा । म उडेँ । पहिलोपल्ट गुँड छाडेर उडेकाे बचेराेझैं ।
****
“सधैं हाम्रै मात्र भर परेर काँ हुन्छ ? हाम्रो उमेर पनि ढल्किँदै गाे । हातगोडा बस्न थाले । तेराे पनि त उमेर भयाे , अब त केही गर्नुपर्यो नि ! सधैं बाआमाकै मुख ताकेर जिन्दगी चल्दैन बाबै ।”, बाले पहिलोपटक साँच्चिकै पहिलोपटक मतिर हेर्दै भन्नुभएको थियाे । बाकाे स्वर सुनेर छक्क परेँ । मैले कान्तिपुरमा छापिएको एउटा परदेशीकाे लामो कथा पढ्दापढ्दै राेकेँ । त्याे पुस महिलाको पहिलो शनिबारकाे दिन थियो । सूर्य आकाशकाे पश्चिमपट्टी थियाे । हामी स-परिवार घाम ताप्दै सुन्तला छाेडाएर खाँदै थियौँ । उमेरले बाहिस नाघिसक्दा पनि म पूरापूर बाआमामा आश्रित थिएँ । चाहिएकाे बेला बाआमालाई दंगाउँदै पैसा माग्थेँ । चढ्ने साधन छँदै थियाे । बिहान कलेज जान्थेँ । दिनभरि फुर्सदिलाे फुन्थेँ । जिन्दगी यस्तै त हाे नि भन्ने लाग्थ्याे । निकै पुल्पुलिएर हाेला , म भविष्यप्रति खासै गम्भीर थिइनँ ।
” अब अल्लि गम्भीर बन्न सिक् । सधैं यसरी बरालिएर हुँदैन । हामी पनि डाँडामाथिका घाम भैसक्याैँ ।”, आमाकाे श्वर तिखाे सुनियाे ।
सुन्तला छाेडाउनमै तल्लीन थिएँ म ।
” कम्मर कसेर पढ् । लाेकसेवामा नाम निकालिस् भने बेसै हाेला ! सरकारी जागीर भनेकाे सरकारी जागीर नै हाे । भाेलिका दिनमा राम्रो हुन्छ ,” बाले खाेक्नु भाे । मैले दिदीतिर आँखा घुमाएँ , उनी फेसबुकमा व्यस्त थिइन् ।
जीवनमा सरकारी जागीर खाने मेरा बाआमाकाे ठूलाे सपना थियाे रे ! विडम्बना , उहाँहरुकाे त्याे सपना पूरा भएनछ । आफ्नो अपूराे सपनालाई छाेराले पूरा गरिदेओस् भन्ने चाहना राख्नुभएको रहेछ । अभिभावकले सन्तानप्रति चाहना राख्नु स्वभाविक हाे । तर, उनीहरुले सन्तानको गुण र झुकाप कस्ताे र कता छ भन्ने कुराकाे पनि ख्याल राख्नुपर्छ । सरकारी जागीरप्रति मेराे कहिल्यै झुकाप भएन । सायद ममा त्यस्तो गुण पनि नहाेला !
” म सरकारी जागीर खान्न । ” मैले भनेँ, ठाडै ।
” अनि के अर्चस् त ?”, बाले साेध्नु भाे, साेझै।
” बरु व्यापार गर्छु ।”
मेराे स्वर सुनेर बाआमा निकै खिन्न देखिनुहुन्थ्याे ।
व्यवस्थापन पढेकै लहडमा व्यापार गर्छु त भनेँ , तर मसँग चाहिने व्यावहारिक ज्ञान थिएन । के गर्ने ? कसरी गर्ने ? भन्ने बिषयमै मेरा दिनहरु बित्न थाले । केही महिनापछि जेनतेन एउटा पसल सुरु गरेँ बाआमाकाे सहयोगमा । तर समयकाे लेखान्त अर्कै रहेछ । पसल फस्टाउन सकेन । फस्टाउन सकेन पनि के भन्नूँ ! व्यापारमा प्रयाप्त लगानी चाहिने । आफूसँग लगानी भएन । विभिन्न बैंक र संघसंस्था धाइयाे , तर उपलब्धि हात लागेन । कलेजमा अकाउन्ट् पढ्दा डेबिट र क्रेडिटकाे ब्यालेन्स सिट सहजै मिलाइन्थ्याे तर, व्यावहारिक जीवनकाे डेबिट र क्रेडिटकाे ब्यालेन्स सिट मिलाउन त्यति सहज रहेनछ । म झाेकराउन थालेँ । स्नातक चाैथाैँ बर्षकाे परीक्षा पनि दिइनँ । म भत्किएँ ।
नेपाली समाजमा मानिसको सफलताको मापन गर्ने कसी भनेकै पैसा रहेछ । आर्थिक सम्पन्नताले नै मानिसको सामाजिक प्रतिष्ठा निर्धारण गर्दाेरहेछ । पैसा भन्ने चिज नभएपछि साहुहरु सिंह बन्दा रहेछन् । छिमेकी शत्रु बन्दा रहेछन् । आफन्त पराई बन्दा रहेछन् । आफूचाहिँ मजाककाे पात्र बनिँदाे रहेछ ।
हावा हाे मित्र पाेल्दा जंगल अग्निकाे
त्यहीँ गर्छ दीपकाे नाश
निर्दाकाे मित्र हुन्छ काे ?
– कवि शिरोमणि लेखनाथ पाैड्याल
हावाले जंगलमा डढेलाे दन्काउँछ । त्यहीँ हावाले एउटा निर्दाे बत्तीलाई निभाउँछ । निर्दाकाे मित्र काे हुन्छ ? काेही पनि हुँदैन । सबैले उहीँ बलेकै आगाे ताप्ने हुन् ।
व्यापारमा ठक्कर खाएपछि अब मैले विदेश जाने साेच बनाएँ । हुन त मलाई पहिल्यै थाहा थियाे – नेपाली समाजले देशमै केही गर्नेलाई भन्दा विदेश जानेलाई बढ्दा मान गर्छ भन्ने कुरा । तैपनि सकेसम्म आफ्नै देशमा केही गर्छु भन्ने चाहनाले विदेशीने इच्छा पहिले कहिल्यै पलाएकाे थिएन ।
गाउँघरमा विदेश जाने फेसन नै चलेको थियाे । अझ राम्रो कमाई हुने ठाउँ भनेपछि त उल्कै हुन्थ्यो । दक्षिण काेरियामा राम्रो कमाई हुन्छ रे भन्ने हल्ला थियाे । मैले पनि हल्लाकै भरमा द.काेरिया जान काेरियन भाषा पढ्ने निधाे गरेँ । अपितु बाआमा भने मेराे यस निर्णयप्रति पटक्कै खुशी हुनुहुन्थेन । करिब तीन महिना काेरियन भाषा दत्तचित्त भएर पढेँ । यस्ताे पढेँ कि , काेठाका समानदेखि जानेका शब्दसम्म मनमनै काेरियन भाषामै उल्था गर्न थालेँ । मानाैँ याे नै मेराे सर्बथाेक हाे । ईपी.एसले लिएको भाषा परीक्षामा पास पनि भएँ । जीवनमा दिएका अन्य परीक्षाका रिजल्टभन्दा याे रिजल्टले बेग्लै खुसी दियाे ।
भाषा पास भएको करिब एक बर्षपछि मेराे श्रम सम्झौता आयाे । खुशीले फुलेल भएँ । ईपीएस सम्बन्धि सम्पूर्ण कागजी प्रक्रिया र भैसीपाटीकाे सात दिने अभिमुखिकरण तालिम पूरा गरी केही बर्षका लागि घर छाेड्ने तयारी पूरा भयाे ।
****
करिब ६ घण्टाकाे हवाइयात्रापछि बिहानपख दक्षिण काेरियाकाे इन्छन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरण हुँदा मेरा तनमनका पखेटा निकै फुकेका थिए । काेरियाकाे विकास देखेर म चकित परेथेँ । लाग्थ्याे , याे देशमा काम नै काम छ ! याे पैसै पैसाकाे सहर हाे ! यहाँ दुई हातले पैसा साेहाेर्न सक्नुपर्छ !
करिब तीन दिनकाे तालिमपछि कम्पनी पुग्दा मलाई सेप्टेम्बरकाे चिसाे हावाकाे झाेक्काले स्वागत गर्यो । पहिलोपल्ट फलामका चाङ देख्दा मेरा आँखा जाेडले तिरमिराएँ । म कल्पनाकाशकाे दक्षिण काेरियाबाट यथार्थकाे वास्तविक धरातलमा पुग्दा निकै रन्थनिएँ । काम गर्ने मेसिन देख्दा म पिजडामा परेकाे पंन्छीझैं छटपटाएँ ।
फलामका चाङका बीचबाट इशाराका भरमा काम सुरु गरेँ । मलाई काम सिकाउने एकजना बैसठ्ठी बर्षे काेरियन बूढा थिए । उनी निकै मिहिनेत थिए । खालि काममात्रै गरिरहन्थे । उनकाे अनुहारको बान्की नै त्यस्तै हाे या खै किन हाे उनी निकै रिसाएझैँ देखिन्थे । अपितु उनकाे बाेली भने नम्र थियाे । सुरुसुरुमा उनले मलाई उछिन्दै काेरियन अभिवादन गर्थे । म जिस्काएझैँ ठान्थेँ । पछि पाे थाहा भयाे , काेरियनले कामलाई पुज्दा रहेछन् । काेरियामा कामदारलाई सम्मान गर्ने संस्कार रहेछ । काेटीकाेटी नमन छ उनीहरुकाे कामप्रतिकाे त्याे श्रद्धा र समर्पणकाे भावलाई ।
एकदिन रेस्ट टाइममा मैले ती सहकर्मी बूढासँग परिवारबारे जिज्ञासा राख्दा उनले माेबाइलमा रहेकाे फाेटाे देखाउँदै काेरियनमा भनेका थिए , ” उनी मेरी श्रीमती हुन् । उनी फुड कम्पनीमा काम गर्छिन् । हप्तामा हाम्रो एकपटक भेट हुन्छ । अनि यी दायाँबायाँ उभिएका चाहिँ छाेरा हुन् । उनीहरु झन्डै -झन्डै तिम्रै उमेरका भए हाेलान् । उतै राजधानी सउलतिरै बस्छन् । उतै काम गर्छन् । ” बूढा राेकिए । उनले चुराेटकाे खिल्ली मतिर बढाए । मैले नकारात्मक टाउकाे हल्लाएँ । उनले चुराेट सल्काए । लामाे सर्काे ताने अनि बाहिर धूवाँको अमूर्त आकृति फ्याकेर बाेले , “यहाँ कसैलाई कसैकाे मतलब हुँदैन । सन्तानले बाआमालाई हेर्दैनन् । उनीहरू उनीहरुकै लागि काम गर्छन् । हामी हाम्रै लागि हातखुट्टा चल्ने बेलासम्म काम गर्छाैं । नत्र खान पाइँदैन नि । ” उनले मतिर पुलुक्क हेरे । “हाम्रातिर त गजब छ । एकजना सदस्यकाे भरमा सिङ्गो परिवार बाँचेको हुन्छ । कामलाई भन्दा मानवीय संवेदनालाई बढी प्राथमिकता दिइन्छ । पचास नाघेपछि नेपालीहरु बूढाे भइयाे भन्न थाल्छन् । सरकार पनि अन्ठाउन्न मै अवकाश दिन्छ । बूढाबूढीले बाेनसमा नातिनातिना पाउँछन् । नातिनातिना हुर्काउँदै दिन बिताउँछन् ।” मेराे कुरा सुनेर उनी छक्क परे ।
वास्तवमा दक्षिण काेरियाका मेरा हनिमुन दिनहरु निकै कष्टपूर्ण रहे भन्दा हुन्छ । बिरानाे मुलुक , भिन्न परिवेश ,फरक रहनसहन र खानपिनमा एड्जस्ट हुन कठिन हुने नै भयाे । त्यसमाथि दैनिक चाैँध / पन्ध्र घण्टा निरन्तर काम गर्दा थाकेर लखतरान हुन्थेँ । खाना खान गयाे , टाढै गन्हाउने । जेनतेन गाँस हाल्याे , निल्नै गाह्रो हुन्थ्याे । नेपालमा बाआमालाई याे भएन ,त्याे भएन , याे खान्न , त्याे खान्छु भन्दै घुर्काउँदै , दंगाउँदै खान पाइन्थ्यो । दुई/चार घण्टा काम गर्यो भने थाकेको अभिनय गरिन्थ्यो । जीवनमा कहिल्यै कल्पनासमेत नगरेको दुःख पाउँदा म झाेकराउन थालेँ । सबै मानिसहरू पराई लाग्थे । घर-परिवार र साथीभाइ त हुँदै भए , गाउँघरकाे ढुङ्गा , मुढाकाे समेत याद आउँथ्याे। चारैतिर अन्धकार लाग्थ्याे । जीवनदेखि नै विरक्त लाग्न थालेकाे थियाे । समाचार हेर्यो , हप्तैपिच्छे मानिस मरेकाे खबर । काेही आत्महत्या त काेही औधाेगिक दुर्घटनामा । विरक्तीपनले छाेपेकाे बेला यस्ता समाचार पढ्दा मन अझ खुम्चिने रहेछ । नेपालमा हुँदा यसाे साेच्थेँ – परदेशमा गएर किन आत्महत्या गर्छन् हाेला ! परदेश कहाँ स्वदेश जस्ताे हुन्छ र ! मन त बुझाउनै पर्छ नि भन्ने लाग्थ्याे ।
दक्षिण काेरिया आएकाे एक/दुई हप्तामै किन नेपाली श्रमिकले आत्महत्या गर्दारहेछन् भन्ने गतिलो अनुभव भयाे । मानिस निराशाकाे चरम विन्दुमा पुगेपछि आफूलाई व्यर्थ ठानेर बेहोसीमै ज्यान फालिदिने रहेछ । दक्षिण काेरियामा कामकाे चाप , “हाेमसिक” र घरपरिवारले दिने तनाव नै आत्महत्याको मुख्य कारण रहेछ।
जतिसुकै तनाव हुँदा पनि मैले कहिल्यै हार खाइनँ । बरु धेरै पीडा भएको दिन कहिले मन हलुङ्गाे पार्न काेठाकाे कुनामा मुख छाेपेर राेएँ । कहिले मध्यरातमा एक्लै सडकका बत्तीसँग रमाएँ त कहिले माेबाइलमा बज्ने गीतहरुमा हराएँ । सम्झेँ, गाउँमा निकै सम्मान पाएका ती काेरियनबाट फर्किएकाहरुलाई । फेरि सम्झेँ, परदेशमै पसिना र रगत बगाएका ती लाखै लाख युवायुवतीलाई अनि चित्त बुझाएँ । आखिर बुझाउनुपर्ने चित्त नै रहेछ ।
जीवनमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा परिस्थितिकाे विश्लेषण गरी आफूलाई त्यस अनुरुप ढाल्न सक्नु पाे रहेछ । मैले आफूलाई समायाेजित गर्न थालेँ । महिना बितेपछि प्राप्त गरेकाे तलबले पनि केही उर्जा दियो हाेला ! अघि सय मिटर टाढै गन्हाउने खाना दिनदिनै खाँदा मीठाे पाे लाग्न थाल्याे । चाैंध/ पन्ध्र घन्टा काम गरेर लखतरान हुने शरीर अब केही अभ्यस्त भयाे । साँच्चै मानव शरीर त गजबको हुने रहेछ । मेसिन बरु खिया लागेर भाँचिएला । धेरै चलाए तातिएर पड्किएला । तर याे शरीर जस्ताे गरायाे त्यस्तै हुने ।
****
” कता हरायाै दृश्य भाइ ?,” दाईले काेट्याएपछि म झस्किएँ । दाइकाे अनुहारमा हेर्दाहेर्दै म त आफ्नो विगतमा पाे फर्किएछु ।
माेवाइलमा कसैकी पत्नी भइसकेकी मेरी भूतपूर्व प्रेमिकाकाे तस्बिर हेरेँ , नचाहँदा नचाहँदै ।
“डन्ट फर्गेट मी है,” उसले अन्तिम भेटमा भनेकी थिई ।
हे दैव !
“म छिटै फर्किन्छु,” मैले आश्वस्त पार्न खाेजेकाे थिएँ ।
विज्ञानले जतिसुकै नवीन आविष्कार गरे पनि उसको याद मेटाउन सक्ने कुनै ओखती बनाउन सकेको छैन । पानी कहिले दर्किएला खै ?
चियर्स.चियर्स..चियर्स…
झम्म नसामाथि नसा लाग्याे ।
खै कहाँ छन् अरु साेजुका बाेटल ? के मैले त्यति धेरै पिउन हुन्थ्यो ? साथीहरू राजनीतिक गफगाफमा व्यस्त थिए । नेपालीलाई जहाँ गए पनि राजनीति नै गर्नुपर्ने । काेही काेही त देशकाे अवस्थाप्रति चिन्तित देखिन्थे , मदिराकाे प्रतापमा ।
” डन्ट वेरी (Don’t worry)केटा हाे ,” बल्ल दाइ भकभकाउनु भाे पुरै पारामा,” यी बूढाखाडा नेताबाट हुँदैन । नेपाल फर्किने बित्तिकै अध्यक्ष कमरेडलाई भेट्छु । आउँदाे चुनावमा टिकट पाए भने देन आइ वेल साे द फिउचर अफ आवर कन्ट्री (then i will show the future of our country ).”
पुनः हाँसाेका फाेहरा छुटे ।
हाहा .हिहि ..हाेहाे…
समय आफ्नै गतिमा थियो । रातकाे अन्धकार गहिरिँदै थियाे । सप्ताहन्त भएर हाेला , कसैलाई समयको कुनै पर्वाह थिएन । पृष्ठभागमा उदितनारायणकाे स्वर ” आँखाभरि हिउँचुली छनछन बग्ने खाेला , फेरियाे कि मेराे गाउँ अझै उस्तै हाेला ?” गुञ्जिरहेकाे थियाे ।
