अनुहारमा सेभिङ क्रिम दल्दा

हाइस्कुल पढ्न जानलाई तीन घण्टाको उकालो बाटो हिड्नुपथ्र्यो । बिहानै गाइबस्तुलाई घाँस तयार पारेर घर आउदा आमाले भात पस्किसकेकी हुन्थिन् । हतार दुइचार गाँस भात खाएर एउटा कापी र कलम च्यापेर उकालो लागिन्थ्यो । स्कुल पढ्ने विद्यार्थीको ब्यागमा पुस्तकहरु हुनुपर्ने हो । पुस्तक नभएर होइन । झोलामा नअटेर । अरु साथीहरुको ब्यागमा पुस्तक हुन्थ्यो । हामी दुई चार जना केटीहरुको ब्यागमा भने दिनहुँ अन्नको पोका हुन्थ्यो । कोदो, मकै, गहुँ, चामलका पोका, किन थाहा छ ?
स्कुल नजिकै बजार । मंगलबार बजार लाग्थ्यो, नेले बजार । तर पसल र होटेल दिनहुँ खुला हुन्थ्यो । टाढाका विद्यार्थी र शिक्षकहरु त्यहि डेरा लिएर बस्थे । बजारको मिठो परिकारले हामीलाई दिनहुँ लोभ्याउन थाल्यो । दुई घण्टाको उकालो बाटो हिड्दा बिहान घरमा खाएको खानाले पनि छाडिहाल्थ्यो । एक बजेको टिफिन टाइममा हामी दौडिन्थ्यौं होटेलतिर ।
थुक्पा, सेल, सिंगडा आलुदम त्यो बेलाको मुख्य मेन्यु । कहिलेकाँही त दिनको तीनपटकसम्म पनि पस्थ्यौं होटेलमा । घरबाट कहिलेकाँही खाजा खान दिएको थोरै पैसाले के पुग्थ्यो दिनको तीन पटक खानलाई । होटेलको साहुनीे पैसा नभए अन्न, आलु जे ल्याए पनि हुन्छ भनेर हामीलाई झन उक्साउथिन् । आखिरी उनीहरुको त व्यापार बढाउनु न थियो । उनीहरुको मुख्य ग्राहक नै विद्यार्थी । घरमा अन्न चोर्न थालियो । दुइमाना, चारमाना, एकपाथीसम्म ।
आठदेखि दश कक्षासम्म तीन वर्ष स्कुल धाउँदा घरको भकारो पनि रित्तिन थाल्यो । कहिलेकाँही शंकाको घेरामा पर्दा होइन भन्दै रोएर जितिन्थ्यो । आमा र बोजु घरबाहिर जानसाथ हतारहतार अन्न झोलामा भरेर खोल्साको बनमारा झाडीभित्र लुकाउथें ।
★★★
सानोमा घरबाट आँखाले देखिने धरातललाई मात्र पृथ्वी सम्झन्थें । क्षितिजपारी त बादल मात्र होला लाग्थ्यो । त्यो डाँडामा पुगेर बादल छुन पाए आकाश छुन सकिन्थ्यो होला भनेर क्षितिजलाई चिहाउदै आकाश छुने कल्पना गर्थें । आकाशसँग जोडिएको डाँडासम्म पुग्थें । फेरी अर्को डाँडा आउँथ्यो । सोच्थें, म त्यो डाँडामा पुगें भने त अवश्य आकाश छुन्छु । तर संसार मैले सोच्ने गरेको क्षितिजको घेराभित्र मात्र सिमित रहेनछ ।
काठमाडौं शहर नेपालको राजधानी, राजाको गाउँ भनेर पुस्तकमा पढेको थिएँ । गाउँमा जन्मे हुर्केेकालाई शहर कस्तो होला भनेर कौतुहलता लाग्नु स्वभाविक हो । हुन त म जन्मिनु पाँच महिना अघि नै मेरो बुबा काठमाडौं हानिएका थिए रे । एकपटक हजुरआमा नेपाल जाने भन्दै गाउँलेसँग राजधानी गइन् । आमालाई पनि शहरको रहर । जिरीसम्म तीनदिन हिडेर काठमाडौं गइन् । फर्किदा चकलेट, विस्कुट, नयाँ कपडा र जुत्ता ल्याइदिएकी थिइन् । केटाकेटीपन न हो फुरुंग हुँदै नयाँ कपडा र जुत्ता लगाएर स्कुल जाँदा साथीहरुको छेउमा बेग्लै सान ।
नौ कक्षामा पढ्दा हामीसँगै पढ्ने साथी भर्खर राजधानी पुगेर आकी । शहरको बखान यसरी गर्थिन् कि हामी स्वयं शहर पुगेको भान हुन्थ्यो । शहरका बाग्ला घर, फराकिलो सडक, हर्न बजाउदै धुलो उडाउदै फिलिलि कुद्ने बस, गाडी, मान्छेको भिड अनि सिनेमा हल ।
हामी सिनेमाको कथा अलि बढी चाख लिएर सुन्थ्यौं । दुई घण्टाको बाटो सिनेमाको कथा सुन्दै बितेको पत्तै हुदैन थियो । साथीको शहर बयान र सिनेमाको कुराले आफु पुगेको कल्पनामा डुब्नु स्वभाविकै हो । त्यो बेला प्रकाश कोबिद र युधिर थापाको उपन्यास पढ्ने लहर नै चलेको थियो । साथीहरुका दाईहरुले काठमाडौंबाट ल्याएको उपन्यास लुकेर एकरातमै पढिसक्थ्यौं पालैपालो ।
त्यो बेलाको रहर पाँचघण्टाको बाटो हिडेर फोटो खिच्न सदरमुकाम सल्लेरीसम्म पुग्थ्यौं । सल्लेरीमा त्यो बेला टेलिभिजनबाटै भिडियो देखाइन्थ्योे । हुनत पछि नेले बजारमा पनि पाँच रुपैयाँ तिरेर पुराना हिन्दी फिल्म हेर्न पाइन्थ्यो टिभिमा । सल्लेरीमा भुवन केसीको बाँसुरी चल्दैछ भन्ने सुनेर हामी भिडियो हेर्नकै लागि घरमा बहाना बनाएर तीनजना केटीहरु सल्लेरी गएका थियौं । गाउँकै एकजना दाई जिविसमा काम गर्थे । उनकै डेरामा बास बसेर भिडियो हेर्ने भइयो । भिडियो हेर्न जानु अघि त्यो दाईको कोठामा भएको क्रिम तीनैजनाले अनुहारमा दल्यौं । अरुबेला दलेको क्रिम जस्तो नरम थिएन अनुहार नै तन्काए जस्तो लाग्यो ।
नेपाली भिडियो पहिलो पटक टेलिभिजनमा हेर्दा हामी निकै मख्ख थियौं । अब कतिदिनलाई खुराक पुग्ने हो साथीहरुलाई कथावस्तु सुनाउन । फिल्म सकेर हामी कोठामा फर्कियौं । तर फिल्मको हिरोहिरोइन भने आँखाभरी नाचिरहेका थिए । सुत्नु अघि मुख धुन गयौं तर साबन नलाइनै अनुहारबाट फिंज निस्क्यो । जति पखाले पनि सावनको फिंज निस्कन छाडेन । त्यो त क्रिम नभएर जुंगा दारी खौरिनु अघि लगाउने सेभिङ क्रिम पो रहेछ ।