दोङदेमुन गेट नंम्बर तीन

छुसकको विदा हुनु पहिले अलि टाढै घुम्न जाने योजना बन्दैथ्यो । तर यस पटकको छुसक सउल वरि परि नै बित्ने भो । यसो उसो दोङदेमुन जिन्दाबाद ।
पाँच दिन नै कोठामा नआउने भए पछि लाउने कपडा प्याकिंग शुरु भयो । एकजोर, दुईजोर, तीन जोर हुँदा हुँदा लौ शुटकेश भरियो तर मन भरिएन । केही सामान हाल्न छुट्यो कि ? मनमा यस्तै लाग्दैछ ।
छुसक बिदा शनिबार भए पनि शुक्रबार काम सकेर लागियो सुवन तिर । सुवनमा साथीभाइ छन् । लेट नाइट लाइफ छ । ठाउँ पनि रमाइलै छ । रातभरी चल्ने डिस्कोथेक छन् । रातैभरि हेर्न मिल्ने फिल्महल छन् । हामी फिल्म हेर्ने योजनामा छौ । लेटनाइट शो ।
चार घन्टा सुते पछि लागियो एक नम्बर लाइन रेल चढेर नेपाली नै नेपालीको सहर दोङदेमुन तिर । दोङदेमुनमा विश्वमै उदाहरणका रुपमा लिइने दोङदेमुन डिजाइन प्लाजा छ । प्लाजा भित्र पार्क, म्युजियम, कफी शप छन् । किनमेल गर्न चाइनिज मार्केट छ, महंगो ब्रान्ड किन्न डोट्टा सपिंग सेन्टर पनि छ । फुटपाथको पसल पनि छन् । रत्नपार्ककै झल्को दिने गरि । केही दिन अघि मैले पनि मध्यरातमा त्यही फुटपाथको पसलबाट लामो सर्ट र चस्मा किनेकी थिए ।
दोंगदेमुन पुगेपछि यहाँको रमझमले सबैलाई लोभ्याउछ ।
‘कता भेट्ने ? ‘
‘दोङदेमुन ।’
‘दोङदेमुन कता ?’
‘गेट नं. ३ मा आउ न ।’
सबै नेपालीको प्यारो गेट नं. ३ मलाई पनि राम्रो लाग्छ । पहिलो पटक साथीलाई भेट्न दोङदेमुन पुगेकी थिएँ । फोनमा साथीसँग गरेको कुरा हुन् यी ।
सबैलाई सजिलै थाहा भएको गेट नं. ३ मेरा लागि खोज्न कम्ति अप्ठ्यारो भएको थिएन । कम्पनी व्यस्त थियो । कोरिया भन्नु नै कम्पनी त थियो । आएको ९ महिनासम्म कतै निस्केको भए पो । कम्पनी छोडेपछि अब त कोरिया अलिकति भएपनि घुम्न पर्यो भन्दै निस्किएकी थिएँ । गेट नं. ३ भेटिए पो ।
हामी नेपाली । गुगल म्याप, स्टेशनमै भएको म्याप पनि कस्ले हेर्ने । कसरी हेर्ने भन्ने पनि हो ? थाहा छैन । म दोङदेमुन स्टेशनमै हराएँ । कोरियन भाषा पनि उस्तो आउँदैन । धेरै बुझिन्छ । थोरै बोलिन्छ । अब कस्लाई सोध्नु ? बल्ल नेपाली जस्तो अनुहार भएको मान्छे देखेँ । ‘दाइ, कता हो गेट नं. ३ ?’
मेरो प्रश्न सुनेर ऊ हाँस्यो । कस्तो नेपाली दोङदेमुनको गेट नं. ३ पनि थाहा नहुने । शायद मन मनै सोच्यो । ‘तैपनि उसले बाटो देखाइ दियो । सिधै गएर बायातर्फ मोडेर सिडी उक्लिनुहोस् ३ न गेट पुग्नुहुन्छ ।’ त्यही थियो पहिलो पटक गेट नं. ३ पुगेको दिन ।
नेपालीका लागि दोङदेमुन गेट न ३ विशेष छ । गेट पुग्ने वित्तिक्कै कोही न कोही नेपाली बसेकै हुन्छन् । मानौ अरु दिन कम्पनीमा काम गरे जस्तै आज उसको गेटमा पहरा दिने काम छ । गेट वरपर नेपाली आआफ्नो गु्रप बनाएर बसेकै छन् । उनीहरु आफैमा मग्न छन् । राजनैतिक गफ, साथीभाइको गफ, कामका गफ, समाज सेवाका गफ त्यही गेटबाट शुरु हुन्छ ।
सलनाल छुसकको बेला गेटको शान झन बेग्लै हुन्छ ।
रेल झरे देखि नै नेपाली भेट हुने दोङदेमुनको गेट नं. ३ बाट बाहिर निस्कन लाइन लाग्नु पर्छ । सबै आआफ्नै कुरा भन्न तयार छन् । सुन्ने कोही छैनन् । कतै कन्सर्टका कुरा कतै फिल्मका । कतै साथीभाइ भेटघाटका कतै धर्मकर्मका । सानो नेपाल नै भन्दा होला कि ? झोले संस्था छन् संस्थाका संस्थापक छन् । नेता छन् कार्यकर्ता पनि छन् । स्वघोषित समाजसेवी छन् स्वघोषित पत्रकार छन् । एकसय एक छन् । हैट निस्कने कसरी ?
कतै हिडेका कोरियन भद्दा गाली गर्दै हिडिरहेका छन् । नेपालीको कल्याङ मल्याङ हल्लामा कोरियनको गाली पनि नेपाली झै सुनिन्छ र हराउँछ कता कता ।
सांस्कृतिक कार्यक्रम हेर्न अनि कलाकारलाई भेट्न दोङदेमुन मै छु । दोंगदेमुन ३ नं. गेट अगाडि टिकट बेच्नेको घुइचो छ । लाइभ कन्सर्ट, सांगीतिक धमाका, सांगीतिक सौगात, डान्स पार्टी कता पो जाने ? एक्लो मान्छे । सबै आयोजकका स्वयंसेवी आआफ्नो संस्थाको ज्याकेट टोपी लगाएर चिच्याएका छन् । अर्काको भन्दा हाम्रो राम्रो । सुबिधा पनि गाडीले कन्सर्ट हलको गेटमै छाडिदिन्छ । कराका कराकै छन् । सबैले आफ्नो टिकट विक्री काउन्टर पनि राखेका छन् । डान्स पार्टीको ब्यानर पनि झुण्डिएकै छ । हात हातमा पर्चा छ । बाँडेकै छन् । गेट अगाडि मान्छे तान्ने रस्सा कस्सी छ । केही पर नेपाली खाजाको स्टल पनि छ । ‘नेपाली पाराको चिया हजुर । सेल रोटी पनि छ ।’ खाजा स्टलसँगै छ नेपालमा पैसा पठाउने मनि ट्रान्सफर सेवा । हुन्डिवालालाई च्यालेन्ज गर्दै बसेको ।
गेट नं. ३ जस्तै दोङदेमुनका नेपाली रेष्टुरेण्टलाई ग्राहकको चाप धान्न धौ धौ छ ।
म र मेरा साथीहरु नेपाली खाना खान लुम्बिनी रेष्टुरेण्ट छिर्यौ । अहो कति धेरै मान्छे । बस्ने ठाउ भए पो । जाउँ कता जानु ? १५ मिनेट कुरे पछि चिठ्ठा पर्यो । एउटा टेबुल खाली हुने भो । यतै बसौ । खाना बुफे सिस्टम छ । पैसा पनि अरु बेला भन्दा अलि महंगो छ । मन लागेको जति खानुस् । आफै हालेर । पैसा तिर्नुस जानुस् । लुम्बिनीको समोसा साह्रै मिठो । भात भन्दा पहिले समोसा खायौ । मिठै छ ।
दक्षिण कोरिया आएपछि दोङदेमुन नपुग्ने शायदै कोही नेपाली होलान् । म पनि त्यतै हुन्छु । फुर्सदमा दोङदेमुनको गेट न ३ मा भेटौ ला है ।