Manju Gurung

राजु सुवेदी कास्की जिल्ला ढिकुरपोखरी गाविस वडा नं.५ का स्थानिय बासिन्दा हुन् । राजुका तीन दाजुभाई थिए । राजु सबै भन्दा ठूला छोरा थिए, १० वर्षका । पेशाले राजुका पिता माध्यमिक तहका नेपाली शिक्षक हुन् र फुर्सदको समयमा गाउँघरका पुजा पाठ उनको वैकल्पिक आम्दानीको पेशा थियो । गाउँघरमा सुवेदी परिवारलाई शिक्षक र गुरुको परिवारको रुपमा निकै सम्मान गरिन्थ्यो । अघिल्लो हप्ता नै आउँदो शनिबारको दिनका लागि राजुका पिताले पुजाका निम्ति पल्लो गाउँको सुपारी लिएका थिए । शनिबार बिहानै सबेरै उठेर नुहाईधुवाई गरि राजुका पिता छाता ओडी पुजाका निम्ति पल्लो गाउँफुर्सदमा

दक्षिण कोरीयाको दक्षिणी भागमा पर्ने किम्हे शहरसंग कोरीया प्रबेश गरेका प्राय सबै नेपालीहरु परिचित भएको हुनुपर्छ। धेरै विदेशी कामदारहरु चहलपहल गर्ने भनेर चिनीएको किम्हेशहरमा नेपालीहरुको पनी बाक्लो जमघट रहने गर्दछ, अर्थात राजधानी सउलको दोङदेमुन पछी बढी नेपालीहरु जम्मा हुने ठाउँ किम्हे नै हो भन्दा दुइमत नहोला । सन २००८ मा जतिबेला म कोरीया प्रबेश गरे त्यही समय बाट नै पहिलो र परिचित ठाउँ, त्यही किम्हे शहर हुनगयो । साँच्चै भन्नुपर्दा मेरो कार्यस्थल बुसान शहर भएतापनी किम्हे नजिक भएकोले कोरीयाको पहीलो सम्बन्ध किम्हे नै बन्नपुग्यो । थोरै विदेशी त्यसमापनी दुर्लभ नेपालीफुर्सदमा

अटोमा केही लेख्दिन्छौ ? दस कक्षाको पढाई अन्तिम भएको बेला तिर प्रत्येक दिन साथीहरुले एउटै कुरा दोहोर्याउन थाले । त्यो भन्दा पहिले अटो भन्ने हाम्रो बिद्यालयको लागि नयाँ थियो । एकदम नयाँ । सबै जसो साथीले अटो किने । बनाए । पैसा भएको साथीहरुले सदरमुकाम जाँदा रेडिमेड अटो किने । त्यसमा फोटो टास्ने ठाँउ हुन्थ्यो । रुचि लेख्ने ठाउँ हुन्थ्यो । मन पर्ने फिल्म, हिरो, हिराइन, गीतसंगीत सबै कुरा लेख्न मिल्थ्यो । त्यस्तो अटो किन्न एक थान गैडा अर्थात एक सय रुपैया चाहिन्थ्यो । अझ राम्रैमा आँखा पर्यो भने दुईथानफुर्सदमा