तपाईं अहिले साहित्य सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |

कविता/ सोँच्छु बूढो हुँदै जानू भनेको बिगतहरु खात् लाग्दै जानू रैछ दिमागको आल्मारीमा जसरि छ घरमा पढ्दै राखेको किताबहरुको चाङ सानोबेला दँशै आउँथ्यो बोकि ल्याउँथ्यो उमङग एकाबिहानै घामले उफ्रिन्थ्यौँ न्यानोपनमा बाख्रापाठा सँगै चाहिन्थ्यो नयाँ लुगा खानु त उस्तै हो लाग्थ्य‍ो घरको अगेना माथि धेरै झुण्डियोस् मासु बाबाले दक्षिणा धेरै दिउन् पैसा खुवाउन् आमाले मिठोमिठो परिकार पकाएर आमालाई झिँजाउने मौका खुब थियो सताउँथ्यौँ बेस्सरी माकुराका बच्चाहरुले झिँजाउँछ कसरी आमालाई सबै पुराईदिनुहुन्थ्योफुर्सदमा

  छेक बार चाहिदैन हराउनलाई मान्छे केही निहुँ चाहिदैन कराउनलाई मान्छे । देउता भुत कहाँ हुन्छ युग कम्प्युटरमा रातको रुख काफी हुन्छ डराउनलाई मान्छे । छिटोछिटो छरितो त कुरा मात्रै कामको मुखमै शब्दकोष हुन्छ अराउनलाई मान्छे । मोबाइल छ ल्यापटप छ बोकी राको सधै भनिदिन्छ कनेक्ट छैन हराउनलाई मान्छे ।

कविता/ जब जब दसै नजिकिँदै गर्छ तब मेरो बाल्यकालको दर्पण नयन भरी नाच्न थाल्छ जुन बेला गरिबीको चपेटाले परालको छानो झुपडीको छाँया मुनि अन्धकार साम्राज्य भित्र सन्तानको भोकको प्यास मेटाउन आमा माटोको भाडामा एक मुठी मकै लिएर चुलानीर होमिनु हुन्थियो । आफै जलेर – आफै ठोसिएर बाल्नु हुन्थियो आमा निभेको चुलो म उफ्रिन्थे, नाच्थे, रमाउथे देखेर संघारको दशै देखेर आगनको दिपावली तथापि, लाग्थ्यो मेरो खुशी बिरुद्ध छ यो समय कारणफुर्सदमा

मदहोसमा नपिएको कहिले छ र प्रिया ? मरि मरि नजीएको कहिले छ र प्रिया ? फाटेको छ टुक्रा भै भाको मन पनि चलाऊनलाई नसिएको कहिले छ र प्रिया ? साथको यात्रा अन्तै मोड्नु तिम्रो कुरा भो मनमा बास नदिएको कहिले छ र प्रिया ? मन मार्यो मन तोड्यौ फोटो छाडिछौ छाती माथि नलिएको कहिले छ र प्रिया ?

  उनीहरुलाई देखेर नै थाहा हुन्थ्यो यो मित्रता धेरै पहिलेले देखिको थियो र आज अचानक उनिहरुको भेट भएको हुनु पर्दछ । पहिलो : ओहो लगभग १५ वर्ष पछि भेट भयो है हाम्रो, हैन त ? दोश्रो : हो त त्यो पनि हस्पिटलमा हाहाहा…. (दुवै जना हास्छन), के भएर आएको हस्पिटल ? पहिलो : सुगरले समात्यो मलाई त,  त्यहि जाच्न अनि औषधी पनि सकिएको थियो लिनलाई आएको थिए, अनि त चाहिँफुर्सदमा

कविता/ थाहा छ ! यी जुनकिरीहरु अध्यारोमा मात्र चम्किने हुन्। तर, यिनै जुनकिरीहरुलाई दिपज्योति जस्तै , स्विकार गरी दिनु पर्ने यो कस्तो बाध्यता ? थाहा छ ! यि भ्यागुताहरु बर्षायाममा मात्र कराउने हुन्। तर, यिनै भ्यागुताको कर्कस ट्वार ट्वारहरुलाई सातै सुर मानी दिनु पर्ने यो कस्तो बाध्यता? थाहा छ ! यि इन्द्रेणीहरु घाम पानीमा देखिने दृष्टीभ्रम मात्र हुन् । तर, यिनै इन्द्रेणीहरुलाई जिवनका रंगहरु सोचि दिनु पर्ने यो कस्तो बाध्यता?

कविता : शहरहरु रहरहरु  लहरहरु प्रहरहरु जोडिदैछ्न एक अर्कामा त्यसैले होला शहरहरु भिड्भाड छ लहरहरु प्रहरहरु तछाड माछाड छ मानिसको हुल हुलहरुमा! शहर जस्तै रङ्गिन सपना झिलमिल तिलपिल अग्ला अग्ला गगन चुम्बी घर झैं  ठडिन्छ चाहानाको स्तम्भहरु सजिन्छ यस भित्रको झकिझकाउ जस्तै चाहनाको दराज  यस भित्र कैद छ कोठाको भित्ता भित्तामा महङ्गा महङ्गा हिराको उपहारहरु मार्बलै मार्बलले छापिएका भुइ झै कती हो कती अमुल्य छ सपनाहरु चाहानाको सिढी चढि माथिफुर्सदमा