गोकुल थोकर

कम्पनी घाटामा गयो । हल्ला चल्यो । अब साहुले हाकिमहरु फेर्दैछन् । मान्छे निकाल्दैछन् । फेरी हल्ला चल्यो । यस्ता हल्ला बेला बेलामा चलेका चल्यै छन् । कुन कुरा पत्याउनु कुन नपत्याउँनु ? ‘काग कराउदै गर्छ पिना सुक्दै गर्छ ।’ नेपालमै सुनेको उखान सम्झेर काममा गइयो । चिन्ता पनि खासै लागेन । लाग्न पनि भएन । कामले थिचिएर स्वास नै बन्द होला जस्तो जिन्दगी देखेर अलि अलि स्वच्छ हावामा कावा खाने रहर त थियो नै । हटाए पनि हटाओस कोरियामा यही कम्पनी मात्रै छ र ? यस्तै लाग्यो । नभन्दैफुर्सदमा

  रातको ड्युटी दिनमा सुत्नै पर्यो । गाह्रो गरि गरि निदाइयो । ‘तँ गधा भइस ।’ कतैबाट आवाज आयो । मान्छे देखिन । ‘होइन मान्छे नै हुँ ।’ मैले अड्डी कसेँ । ‘मान्छे भएको भए अलि अलि त आफ्नो मनको गर्न सक्थिस नी । तँ गधा भइस अनि पो साहुको लागि इमान्दारता देखाउँछस् । आफ्नो जिन्दगी खोई ?’ उसले सोध्यो । ‘म मेरै लागि गर्दैछु । भोलीको मेरो लागि ।’ मैले पनि कडै जवाफ फर्र्काएँ । ‘नापिस दुनियाँमा आज मात्रै हुन्छ भोली त कसैलाई थाहा हुदैन ।’ ऊ के कमफुर्सदमा

  भाइ छ । कान्छा भाइ । जसो तसो एसएलसी पास गर्यो । दाइ भएको हैसियतले खुशी हुन पर्यो । भइयो । साथीभाइलाई सुनाउन पर्यो । सुनाइयो । के पढ्छस ? साइन्स लिएर पढ्छु । सक्छस ? सक्छु नी डिस्टिङसन आको मान्छे । नसक्ने कुरा हुन्छ । हुन्छ । कलेज खोजेर भर्ना गर । पैसा पठाई दिनु । ………………….. ‘मैले कजेज खोजेँ ।’ एक हप्ता जति पछि भन्यो । ए कहाँ छ ? गंगबुमा । कोठा देखि पन्ध्र मिनेट टाढा । कस्तो छ त पढाई बुझिस ? राम्रै होला नीफुर्सदमा