तपाईं अहिले साहित्य सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |
दोश्रो महाकुलुङ ऐतिहासिक साहित्यिक कार्यक्रम सम्पन्न
सोलुखुम्बुको महाकुलुङ गाउँपालिकामा दोश्रो महाकुलुङ ऐतिहासिक साहित्यिक कार्यक्रम सम्पन्न भएको छ । साहित्य समाजको पहिचान, युवा साहित्यकारलाई उजागर हाम्रो अभियान भन्ने नाराका साथ कार्यक्रम सम्पन्न भएको हो । कार्यक्रम २०८१ असाेज २८ गते सोमबार महाकुलुङ गाउँपालिकाका उपाध्यक्ष विपना कुलुङको प्रमुख आतिथ्यतामा सम्पन्न कार्यक्रममा १३ जना साहित्यकारहरू आफ्ना रचना वाचन गरेका थिए । कार्यक्रममा साहित्यकारहरू गजल, मुक्तक, हाइकु, कविता ,लघुकथा वाचन गरि सुनाएका थिए । भाषा र साहित्यको विकास तथा संरक्षणको उद्देश्य सहित स्थानीय साहित्यकार मनुहाङ किराती साेलुको प्रयासमा आयोजित साहित्यिक कार्यक्रममा स्थानीय साहित्यमा योगदान पु¥रयाउने १ जना लाईफुर्सदमा
गायक जिबन बोम्जनको ‘बुँईकले झ्यालैमा’ सार्वजनिक
गायक, गीतकार तथा संगीतकार जिबन बोम्जन र गायिका सुसिता तामाङको नयाँ तामाङ सेलो ‘बुँईकले झ्यालैमा’ शनिवार Jivan Bomjan Tamang युट्युब च्यानलमार्फत सार्वजनिक भएको छ । यस गीतमा गायक जिवनको शब्द, वरिष्ठ गायक तथा संगीतकार चन्द्र कुमार दोङको संगीत रहेको छ । यो म्युजिक भिडियोमा प्रतिक ङेसुर, स्वयम गायिका सुसिता तामाङ, रितिका तामाङ, जगत बहादुर तामाङ र लाक्पा दोर्जेको उत्कृष्ट अभिनय देख्न सकिन्छ । उक्त गीत लाक्पा दोर्जे लामाको नृत्य निर्देशनफुर्सदमा
गायिका इन्द्रेनी लोप्चनको म्युजिक भिडियो ‘होई आपा होई आमा’ सार्वजनिक
गायिका इन्द्रेनी लोप्चन तामाङको म्युजिक भिडियो ‘होई आपा होई आमा’ शुक्रवार Indreni Lopchan युट्युब च्यानलमार्फत सार्वजनिक गरिएको छ । गायिका इन्द्रेनीकी स्वर रहेकी ‘होई आपा होई आमा’ यो गीत, ‘IM JUST 13’ ‘मै प्यारी छोरी’ ‘मायाको तिर्सनाले’ पछिको चौथो सांगितीक कोसेली हो । यो म्युजिक भिडियोमा स्वयम गायिका इन्द्रेनी, रितिका तामाङ र जगत बहादुर तामाङको अभिनय रहेको छ । गायक, गीतकार तथा संगीतकार जीवन बोम्जन तामाङको शब्द र संगीत रहेकोफुर्सदमा
कवि शकुन आँसुले दोङ्देमून शहर साहित्यमय बनाइन्।
शकुन आँसुको एकल सृजना वाचन कार्यक्रम सम्पन्न भएको छ। फेब्रुअरी ९ मा सम्पन्न कार्यक्रममा कवि आँसुले आफ्ना एक दर्जन बढि कविता र आधा दर्जन गजलहरु सुनाएर दोङ्देमून शहरलाई साहित्यमय बनाएकि थिइन्। निकै नम्र स्वभाव र मलिन आवाज रहेकी कविको सृजना वाचनले माहोल मन्त्रमुग्ध भएको थियो। आफ्ना जीवनका किस्साहरु , कविता गीत गजल लेखन , प्रतियोगितामा सहभागिता आदि विगत सम्झदैँ कविता वाचन गरेकी कविको सृजना सँगै दर्शक स्रोता लयात्मक बगेका थिए।फुर्सदमा
पातालको उत्सव – कविता
पाइलाहरू कति आतुर होलान् फर्किजान आफ्नै घरदेश तर छल्किएर मेटाइदिन्छन् सधैं हेउन्दे किनाराका छालहरूले । जब हेउन्देको उर्लदा बैँसहरू समुन्द्रसँगै परपर पुग्छन् मनोहर चञ्चलता र गति फर्किन्छ छाल बनेर पुन: मेटाइदिन्छन् इच्छाका पदचापहरूलाई । प्रवासमा प्रगाढ सम्बन्धहरू नजानिँदा उत्सव मनाइरहन्छन् जिन्दगीले गीत गाइरहन्छ कहीँ त बिरहको गीत पनि सोजु, मेग्जु र नोरेबाङका रङ्गीन रातहरूमा बिर्सेर आफूलाई खोज्छु आफूभित्रै र जिन्दगी एउटा उत्सव जस्तो लाग्छ । प्रिय प्रवास ! कति सुन्दरफुर्सदमा
पातालको उत्सव – कविता
पाइलाहरू कति आतुर होलान् फर्किजान आफ्नै घरदेश तर छल्किएर मेटाइदिन्छन् सधैं हेउन्दे किनाराका छालहरूले । जब हेउन्देको उर्लदा बैँसहरू समुन्द्रसँगै परपर पुग्छन् मनोहर चञ्चलता र गति फर्किन्छ छाल बनेर पुन: मेटाइदिन्छन् इच्छाका पदचापहरूलाई । प्रवासमा प्रगाढ सम्बन्धहरू नजानिँदा उत्सव मनाइरहन्छन् जिन्दगीले गीत गाइरहन्छ कहीँ त बिरहको गीत पनि सोजु, मेग्जु र नोरेबाङका रङ्गीन रातहरूमा बिर्सेर आफूलाई खोज्छु आफूभित्रै र जिन्दगी एउटा उत्सव जस्तो लाग्छ । प्रिय प्रवास ! कतिफुर्सदमा
ज्युदो – सातोको – बोधता – कविता
फेदाङमा, काँसको थालमाथी दियो कलस राखेर मुन्धुम फलाक्दै युगको साम उठाई रहेछ पोरोम‘ पोरोम‘ पोरोम‘ सबै भन्दा उकुसमुकुस खुला हिरासतमा हुदो रहेछ श्वास पनि उस्को आदेशमा फेर्नु पर्छ स्वतन्त्रताको तिर्खाले घाँटी सुके पछि पिउनु पर्दो रहेछ आफ्नै रगत । सकसक लाग्दो पीडा कुनै बाँधले नछेक्दो रहेछ एकदिन टोर्नाडो भएर जमिन माथी यात्रा गर्ने नै छ आफ्नै बोधताको पहाड चडेर पुरै आकाश थाम्ने मन छ टाउको निचोर कि छाती चिथोरफुर्सदमा
पत्थर, चरा र मेसिन
पत्थर हुन्थे त ! मन्दिरहरूमा कैद हुन्थे मान्छेहरूको विश्वास माथि शोषण गर्थे कदापी क्रुर पत्थर बन्ने चाहाना राखिन चाहाना राख्नुले मात्रै कोमल नहुने रहेछ न त हुने रहेछ कठोर म त मान्छे बन्ने कोसिसमा थिए कहिले पखेटा पलायो कहिले उड्न सिके कहिले चरा बने समयको कुनै खबर छैन मसँग चरा हुनु भनेको स्वतन्त्र हुनु बुझेको थिए कविहरुले काव्यमा भन्ने गरेको चरा परदेशीको विम्ब रहेछ म परदेशी बनेछु प्रवासी श्रमिक भएछुफुर्सदमा
पत्थर, चरा र मेसिन
पत्थर हुन्थे त ! मन्दिरहरूमा कैद हुन्थे मान्छेहरूको विश्वास माथि शोषण गर्थे कदापी क्रुर पत्थर बन्ने चाहाना राखिन चाहाना राख्नुले मात्रै कोमल नहुने रहेछ न त हुने रहेछ कठोर म त मान्छे बन्ने कोसिसमा थिए कहिले पखेटा पलायो कहिले उड्न सिके कहिले चरा बने समयको कुनै खबर छैन मसँग चरा हुनु भनेको स्वतन्त्र हुनु बुझेको थिए कविहरुले काव्यमा भन्ने गरेको चरा परदेशीको विम्ब रहेछ म परदेशी बनेछु प्रवासी श्रमिक भएछुफुर्सदमा