तपाईं अहिले साहित्य सम्बन्धी खबरहरु हेर्दै हुहुन्छ |

हो, मुर्गा हुन् जनताहरू ! सेतो कागजमा कालो मसीले लेखिएका अक्षरहरू जरूर कालै देखिन्छन् यहाँसम्म त ठीकै लाग्थ्यो, तर मलाई लागेको थिएन काला अक्षरहरू – रेड कार्पेट माथि सेता मान्छे भएर सवार हुन्छन् वास्तवमा तिनीहरू त राता मान्छे हुनुपर्ने थियो खुनको लेप लगाएर बारूद बास्ना बोकि हिँड्ने काम्रेडलालहरू हुनुपर्नेथ्यो फिडेल क्यास्ट्रो वा हुनुपर्नेथ्यो किम जोङ उन कठै ! नवधनाढ्य प्रचण्डपथमैं अल्झेर भूल गर्यो खड्गप्रसादहरूले जसरी मार्क्समन्त्र पढेर फल्याँक्थ्यो जनकार्बाही बन्दुकहरूलेफुर्सदमा

दार्जीलिङको नक्साबाट चिया बगान निकालिदिए कस्तो हुन्छ होला ? सानो रेल हटाइदिए कस्तो हुन्छ होला ? यो त ठ्याक्क त्यस्तै हुन्छ होला, जस्तो प्वाँख छुटेपछिको मुजुर हुन्छ । पात झरिसकेपछिको पीपल हुन्छ । एकदम असुहाउँदिलो ! अधुरो ! उराठलाग्दो ! दार्जीलिङ त्यो ठाउँ हो, जसको आधुनिक सभ्यताको धरातल रेलको लिकबाट सुरु भएको छ । यसैले त सानो रेल दार्जीलिङको निम्ति हरथोक हो । दार्जीलिङलाई हेर्न चाहनेहरूका निम्ति अनुहार हो । छाम्न चाहनेहरूका निम्ति मुटु हो । दार्जीलिङ सम्झिनासाथफुर्सदमा

आदिवासी जनजाति लेखक साहित्यकार महासंघ दक्षिण कोरियाले आयोजना गरेको मातृ भाषा काव्य यात्रा आइतबार सम्पन्न भएको छ । नेपालको विभिन्न जनजातिले बोल्दै आएका १४ बाषाका ५० भन्दा बढि कवि तथा कवयित्रीले आआफ्नो भाषाका कविता वाचन गरेका थिए । जुम मार्फत भएको कार्यक्रममा कोरियामा रहेका विभिन्न संघसंस्थाका प्रतिनिधिको सहभागिता रहेको थियो । आदिवासी जनजाति साहित्यकार लेखक महासंघ संघीय कार्यालय काठमाडौ अध्यक्ष राजन मुकारुङले आफ्नो भाषा र संस्कार संस्कृतिको संरक्षणको लागि भएकोफुर्सदमा

पूर्वतिरबाट घाम हिमाल हुँदै हाम्रोमा आउँथ्यो । भरखर लगाएको कमेरो र रातो माटोले लिपेको घर चमक्क चम्किन्थ्यो । मानौं मलाई चुनौती दिएको हो । ‘ओई काले तैंले लाएको सेतो पोलिस्टारको कमिज सुरुवाल भन्दा त मलाई सुहाएको छ । हेर त म कति चिटिक्क छु ।’ हो पनि चिटिक्कै छ । नहोस पनि किन ? आमाले पल्लो पाखाबाट कमेरो खनेर ल्याउँथिन् । पल्लो पाखा पुग्नलाई झन्डै एक घन्टा हिड्नु पर्ने ।फुर्सदमा